ரசிக மஹாஜணங்களே....க்ளோனிங் நல்லதா கெட்டதான்னு சாலமன் பாப்பையா...லியோனி இல்லாமயே பட்டிமன்றம் நடத்திக்கிட்ருக்காய்ங்க.....எது எப்படியோ போகட்டும்....அதுக்கு தீர்ப்பு சொல்ல நா country tortoiseஓ (அட அதாங்க நாட்டாம) இல்ல பெரிய வாத்தியாரோ (இது grand master) இல்லை......
கொஞ்சம் குண்டக்க மண்டக்கத்தனமா யோசிச்சு Photo Shopல க்ளோனிங் பண்ணிருக்கு ஒரு வெவகாரம் புடிச்ச பயபுள்ள....நன்பர் ஒருவர் அத மின்னஞ்சலில் அனுப்பியிருந்தார்....என்சாய்....
கீழே நீங்கள் காண்பது வ. வா. சங்கத்தின் தல கைப்புள்ள போட்ட பதிவில் இருக்கும் நகைச்சுவை கவிதையின் தமிழ் உருவாக்கம்....மொழியோடு களத்தையும், கவிதை (கதை) மாந்தரையும் சிறிது மாற்றியுள்ளேன். கைப்புள்ளயின் பதிவுக்கு இங்கே சுட்டுங்கள். http://vavaasangam.blogspot.com/2006/11/blog-post_20.html
இனி கவுஜக்குள்ள போவமா........?
குடிக்கும் போது நான் ரிஸ்க் எதுவும் எடுப்பதில்லை.
ஆபிஸ் முடிந்து வீட்டுக்கு வரும் போது, மனைவி சமைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.
சமையலறையில் பாத்திரங்களின் சத்தம்.
பூனை போல வீட்டுக்குள் நுழைகிறேன்.
என்னுடைய கருப்பு அலமாரியிலிருந்து போத்தலை எடுக்கிறேன்.
கொள்ளுத் தாத்தா போட்டோவிலிருந்து என்னைப் பார்க்கிறார்.
ஆனால் யாருக்கும் என் திருவிளையாடல் தெரியவில்லை.
ஏனெனில் குடிக்கும் போது நான் ரிஸ்க் எதுவும் எடுப்பதில்லை.
பழையதொரு சிங்க்கின் மேலே இருக்கும்
இன்னொரு அலமாரியிலிருந்து ஒரு தம்ப்ளரை எடுக்கிறேன்.
அவசரஅவசரமாக ஒரு பெக் போடுகிறேன்.
தம்ப்ளரை கழுவி மேலே வைக்கிறேன், மறக்காமல் போத்தலையும்.
கொள்ளுத் தாத்தா மெலிதாக சிரிக்கிறார்.
சமையலறைக்குள் மெதுவாக எட்டிப்பார்க்கிறேன்.
மனைவி உருளைக்கிழங்குகளை வெட்டிக் கொண்டிருக்கிறாள்.
ஆனால் யாருக்கும் என் திருவிளையாடல் இன்னும் தெரியவில்லை.
ஏனெனில் குடிக்கும் போது நான் ரிஸ்க் எதுவும் எடுப்பதில்லை.
நான்: பக்கத்து வீட்டு ராமசாமி பொண்ணு கல்யாணம் பத்தி ஏதாச்சும் சேதி?
மனைவி: ஒன்னும் இல்லங்க. அவ ஒரு அதிர்ஷ்டக்கட்டை, பாவம் இன்னும் பாத்துகிட்டு இருக்காங்க.
நான் வெளியே வருகிறேன்; கருப்பு அலமாரி போடும் சின்ன சத்தம் கேட்கிறது; ஆனால் போத்தலை எடுக்கும் போது நான் சத்தம் போடவில்லை.
சிங்க்கின் மேலே இருக்கும் பழைய அலமாரியிலிருந்து
தம்ப்ளரை எடுக்கிறேன்; அவசரஅவசரமாக ஒரு பெக் போடுகிறேன்.
போத்தலை கழுவி சிங்க்கின் உள்ளே வைக்கிறேன்.
கருப்பு தம்ப்ளரையும் அலமாரிக்குள் வைக்கிறேன்.
ஆனால் யாருக்கும் என் திருவிளையாடல் இன்னும் தெரியவில்லை.
ஏனெனில் குடிக்கும் போது நான் ரிஸ்க் எதுவும் எடுப்பதில்லை.
நான்: ராமசாமி பொண்ணுக்கு அப்படி என்னடி வயசாயுருச்சி?
மனைவி: என்னங்க நீங்க? அதாச்சு அவளுக்கு ஏழு கழுதை வயசு. 29 ஆகப்போவுது.
நான்: ஓகோ.
நான் மீண்டும் வெளியே வருகிறேன்;
கருப்பு அலமாரிக்குள்ளிருந்து பழைய அலமாரியை எடுக்கிறேன்.
போத்தலை உருளைக்கிழங்குகளிலிருந்து எடுத்து
சிங்க்கிற்குள்ளேயே ஒரு பெக் போடுகிறேன்.
கொள்ளுத் தாத்தா சத்தம் போட்டு சிரிக்கிறார்
நான் அலமாரியை உருளைக்கிழங்குகளுக்குள் வைத்துவிட்டு.
கொள்ளுத் தாத்தா போட்டோவை கழுவி
கருப்பு அலமாரிக்குள் வைக்கிறேன்.
மனைவி சிங்க்கை அடுப்பின் மேல் ஏற்றிக் கொண்டிருக்கிறாள்.
ஆனால் யாருக்கும் என் திருவிளையாடல் இன்னும் தெரியவில்லை.
ஏனெனில் குடிக்கும் போது நான் ரிஸ்க் எதுவும் எடுப்பதில்லை.
நான்: (கோபத்துடன்) ராமசாமியவா கழுதைன்னு சொன்ன? இன்னொரு தடவ அப்படி பேசுனா நாக்க அறுத்துறுவேன்.
மனைவி: என்ன ஒளறறீங்க? வெளிய போய் சத்தம் போடாம ஒக்காரனும், தெரிஞ்சதா?
நான் மீண்டும் வெளியே வருகிறேன்;
கருப்பு போத்தலை உருளைக்கிழங்கிலிருந்து எடுத்து
அலமாரிக்குள்ளே போய் ஒரு பெக்கை போடுகிறேன்
சிங்க்கை கழுவி அலமாரிக்கு மேலே வைக்கிறேன்
மனைவி ஒரு சிரிப்பு சிரிக்கிறாள்.
கொள்ளுத் தாத்தா இன்னும் சமைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்.
ஆனால் யாருக்கும் என் திருவிளையாடல் இன்னும் தெரியவில்லை.
ஏனெனில் குடிக்கும் போது நான் ரிஸ்க் எதுவும் எடுப்பதில்லை.
நான்: (சிரித்துக் கொண்டே) போயும் போயி ராமசாமி ஒரு கழுதையவா கல்யாண்ம் செய்யப் போறான்?
மனைவி: என்ன முத்திப் போச்சா? போய் கொஞ்சம் மூஞ்சில தண்ணி அடிங்க.
நான் மீண்டும் சமையலறைக்கும் போய் அலமாரியின் மேல்
அமைதியாய் உட்காருகிறேன். அலமாரி அடுப்பின் மேல் இருக்கிறது.
வெளியே போத்தல்கள் போடும் சத்தம் கேட்கிறது.
எட்டிப் பார்த்தால் சிங்கிற்குள்ளே என் மனைவி
ஒரு பெக்கை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள்.
ஒரு கழுதைக்கும் என் திருவிளையாடல் இன்னும் தெரியவில்லை.
ஏனெனில் குடிக்கும் போது கொள்ளுத் தாத்தா ரிஸ்க் எதுவும் எடுப்பதில்லை.
ராமசாமி இன்னும் சமைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.
நான் போட்டோவிலிருந்து என் மனைவியை
பார்த்து சிரித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.
ஆனால் யாருக்கும் என் திருவிளையாடல் இன்னும் தெரியவில்லை,
ஏனெனில் குடிக்கும் போது நான் என்ன எடுப்பதில்லை?
மலர்கள் தரும் இன்பம் அலாதியானது. ஐம்புலன்களையும் கிளர்ச்சியடையச் செய்ய்யும் வல்லமை கொண்டவை மலர்கள். அதிலும் டுலிப் மலர்களை காண கண்கள் கோடி வேண்டும்.
கவிஞர் சுகிர்தராணியின் இந்த கவிதை என்க்குள் ஏற்ப்படுத்திய பாதிப்பை விளக்க வார்த்தைகள் கிடைக்கவில்லை.
ஒருவேளை
தோலினால் அடி தைக்கப்பட்டக்
கூடையுடன் அவள் கிளம்புகிறாள்
முனைமழுங்கிய இரும்புத்தகடும்
சேகரிக்கப்பட்ட சாம்பலும்
அவள் கைகளில் கனக்கின்றன.
மனித நெரிசலில் திணறும்
வீடொன்றின் பின்புறம் வந்து நிற்கிறாள்
பார்வையில் படுகிறது.
ஆணியில் சுழலும் சதுரத்தகடு.
ஒற்றைக்கையால் அதை உயர்த்தியபடி
சாம்பலையள்ளி உள்ளே வீசுகிறாள்
பின்
துளையின் முரட்டுப் பக்கங்களில்
முழங்கை சிராய்க்க
இடவலமாய் கூட்டிக் கூட்டி
கூடையில் சரிக்கிறாள்.
நிரம்பிய கூடை தலையில் கனக்க
நெற்றியில் வழியும் மஞ்சள்நீரை
புறங்கையால் வழித்தபடி
வெகுஇயல்பாய் கடந்து போகிறாள்,
அவளுக்காக என்னால் முடிந்தது
ஒருவேளை மலங்கழிக்காமலிருப்பது.
Once upon a time a tortoise and a hare had an argument about who was faster. They decided to settle the argument with a race. They agreed on a route and started off the race. The hare shot ahead and ran briskly for some time. Then seeing that he was far ahead of the tortoise, he thought he'd sit under a tree for some time and relax before continuing the race. He sat under the tree and soon fell asleep. The tortoise plodding on overtook him and soon finished the race, emerging as the undisputed champ. The hare woke up and realized that he'd lost the race. The moral- "Slow and steady wins the race. This is the version of the story that we've all grown up with." THE STORY DOESN'T END HERE, there are few more interesting things.....it continues as follows...... The hare was disappointed at losing the race and he did some soul-searching. He realized that he'd lost the race only because he had been overconfident, careless and lax. If he had not taken things for granted, there's no way the tortoise could have beaten him. So he challenged the tortoise to another race. The tortoise agreed. This time, the hare went all out and ran without stopping from start to finish. He won by several miles. The moral - " Fast and consistent will always beat the slow and steady. It's good to be slow and steady; but it's better to be fast and reliable." THE STORY DOESN'T END HERE The tortoise did some thinking this time, and realized that there's no way it can beat the hare in a race the way it was currently formatted. It thought for a while, and then challenged the hare to another race, but on a slightly different route. The hare agreed. They started off. In keeping with his self-made commitment to be consistently fast, the hare took off and ran at top speed until he came to a broad river. The finishing line was a couple of kilometers on the other side of the river. The hare sat there wondering what to do. In the meantime the tortoise trundled along, got into the river, swam to the opposite bank, continued walking and finished the race. The moral - " First identify your core competency and then change the playing field to suit your core competency." THE STORY STILL HASN'T ENDED. The hare and the tortoise, by this time, had become pretty good friends and they did some thinking together. Both realized that the last race could have been run much better. So they decided to do the last race again, but to run as a team this time. They started off, and this time the hare carried the tortoise till the riverbank. There, the tortoise took over and swam across with the hare on his back. On the opposite bank, the hare again carried the tortoise and they reached the finishing line together. They both felt a greater sense of satisfaction than they'd felt earlier. The moral - "It's good to be individually brilliant and to have strong core competencies; but unless you're able to work in a team and harness each other's core competencies, you'll always perform below par because there will always be situations at which you'll do poorly and someone else does well. Teamwork is mainly about situational leadership, letting the person with the relevant core competency for a situation take leadership. Note that neither the hare nor the tortoise gave up after failures. The hare decided to work harder and put in more effort after his failure. The tortoise changed his strategy because he was already working as hard as he could." In life, when faced with failure, sometimes it is appropriate to work harder and put in more effort. Sometimes it is appropriate to change strategy and try something different. And sometimes it is appropriate to do both. The hare and the tortoise also learnt another vital lesson. When we stop competing against a rival and instead start competing against the situation, we perform far better. To sum up, the story of the hare and tortoise has much to say: Chief among them are that fast and consistent will always beat slow and steady; work to your competencies; pooling resources and working as a team will always beat individual performers; never give up when faced with failure; & finally, compete against the situation - not against a rival.
Thanks: www.pravsworld.com
காலையில் வங்கி செல்லும் அவசரத்திலும் அந்த காட்சி கண்ணில் பட்டது. அந்த கிழவன் பக்கத்தில் பிச்சை எடுத்து கொண்டிருக்கும் சிறுவனை விரட்டிக்கொண்டிருந்தான். "டேய்! ஏண்டா நா இருக்க எடந்தான் ஒனக்கு கெடச்சுதா? வந்துட்டான் பொலப்புல மண்ண போட, வேற எங்கயும் போய்த் தொலயாம?!" அவனுடைய சுயநலத்தை பார்த்து எனக்கு பற்றிக் கொண்டு வந்தது. "என்ன மனுஷன் இவன்?' நிணைத்துக்கொண்டே சென்று விட்டேன்.மாலையில் வீடு திரும்பும் பொழுது அந்த இடத்தில் ஒரே கூட்டம். எட்டிப் பார்த்தேன். அதே சிறுவன், அதே கிழவன். இப்போது சிறுவன் உயிரற்ற சடலமாக; பக்கத்தில் அதே கிழவன் பெருங்குரலில் அழுது கொண்டிருந்தான். "ஆரு பெத்த புள்ளயோ? இப்படி கெடக்குதே? அய்யா, சாமீ, தர்மம் பண்ணுங்கய்யா?." சிறுவனை அடக்கம் செய்ய அவன் கையேந்திக்கொண்டிருப்பது புரிந்தது. அவனுடைய அழுகுரலில் உள்ள உண்மை என் உள்ளத்தை சுட்டது. காலையில் ஒரு கணம் அவனைக் குறித்த ஒரு மேலோட்டமான பார்வையில் அவனை ஒரு தவறான மதிப்பீடு செய்தது நிணைவுக்கு வந்தது. ஒரு விவரிக்க முடியாத உணர்வு என்னை கவ்வ, கணத்த இதயத்தோடு அந்த இடத்தை விட்டு அகண்றேன்.
தமிழ்மணமே உள்ளே வரலாமா?
சிறுவன் நான்.
குறையிருப்பின் குட்டுங்கள்.
தவறு செய்தால் திட்டுங்கள்.
எங்கள் வீட்டு கினறு.
சிதறிக்கொண்டிருக்கும் சூரியன்.
தண்ணீர் முகக்கும் போதெல்லாம்.
A woman and her friend are sitting together having lunch after one of the women's husband's funeral service.
The friend asks the woman if her husband had any life insurance, and the widow answered her. "Well, he had 100,000 dollars in life insurance, but it is all gone."
"All gone?" the friend asks, shocked.
"Yes", said the widow.
"I don't understand", says the friend. "How did you already spend 100,000 dollars?"
"Well, it is really not as bad as you think." says the widow.
"I had to pay 5000 for his funeral and burial, 1000 dollars were donated to the church for the service, and 90000 dollars for the memorial stone. I have just 4000 dollars left"
Puzzled, the friend looks at the widow and says "That must have been a huge stone for 90000 dollars!"
The widow answers, "Yeah, it was a 36-carat diamond!"
As you sow; so you reap
The letter
Dear Husband,
I’m writing you this letter to tell you that I’m leaving you for good.I’ve been a good woman to you for seven years and I have nothing to show for it. These last two weeks have been hell. Your boss called to tell me that you had quit your job today and that was the last straw.Last week, you came home and didn’t notice that I had gotten my hair and nails done, cooked your favorite meal and even wore a brand new negligee. You came home and ate in two minut es, and went straight to sleep after watching the game. You don’t tell me you love me anymore, you don’t touch me or anything. Either you’re cheating or you don’t love me anymore, what ever the case is, I’m gone.P.S. If you’re trying to find me, don’t. Your BROTHER and I are moving away to West Virginia together! Have a great life!
Sincerely Yours
Ex-wife.
The Reply
Dear Ex-wife
Nothing has made my day more than receiving your letter. It’s true that you and I have been married for seven years, although a good woman is a far cry from what you’ve been. I watch sports so much to try to drown out your constant nagging. Too bad that doesn’t work. I did notice when you cut off all of your hair last week, the first thing that came to mind was “You look just like a man!” My mother raised me to not say anything if you can’t say anything nice. When you cooked my favorite meal, you must have gotten me confused with MY BROTHER, because I stopped eating pork seven years ago. I wanted to hug you tight and make love to you when you had on that new negligee because the price tag was still on it. I prayed that it was a coincidence that my brother had just borrowed fifty dollars from me that morning and your negligee was 49.99 dollars.
After all of this, I still loved you and felt that we could work it out. So when I discovered that I had won the lotto for 10 million dollars, I quit my job and bought us two tickets for a world tour, but when I got home you were gone. Everything happens for a reason I guess. I hope you have the filling life you always wanted. My lawyer said with your letter that you wrote, you won’t get a dime from me. So take care.
Signed
Lucky
Tis winter time and my lips are full of cracks;
To cure this I searched many medication racks,
And have decided to cover them with soft clips;
Beloved, why dont you donate your lips?
